Slapeloze nachten (verslag 2)

WAARSCHUWING: DON'T DO DRUGS! En deze editie is misschien iets te lang geworden. We wensen jullie erg veel succes.

Slapeloze nachten. Zo heet dit mooie verhaaltje voor het slapen gaan. (Cobie blaast op dit moment haar kussen op en komt er na 3x proberen te blazen achter dat het ventiel nog dicht zit.) Waar waren we gebleven? Ohja, we weten het alweer. Het was de tweede dag en we zaten in het McCafé een lekker bakkie te drinken. Om 00:55 kwam dus onze trein. Nadat we onze vorige blog hadden geschreven liepen we naar het spoor. Daar moesten we nog ongeveer een uur wachten (we waren de Mac uitgegooid). Omdat Cobie energie had gingen we ochtendgymnastieken. En ja, ik had het geprobeerd uit haar te slaan. Letterlijk. Maar helaas, het mocht niet zo wezen. Zo kwam het dat we rond 12 uur als een stel hyperactieve mafkezen op het perron zaten te springen, dansen en opdrukken. Waarschijnlijk hier en daar een spiertje scheurend.

Toen was het eindelijk zo ver. Na tien minuten vertraging te hebben getrotseerd kwam het volgende probleem. De trein zou namelijk halverwege opsplitsen. Maarja, wij als treinkneuzen tweede klas wisten natuurlijk niet waar we in moesten stappen. We maakten ons natuurlijk weer druk om niks want het stond gewoon op de trein.

Toen we onze slaapplek binnenliepen om te slapen stonden wij voor een schokkende ontdekking. De trein waar wij ons zo verheugd op hadden bleek een opvang tehuis voor natte honden en voeten te zijn. Tenminste, zo rook het.
Gelukkig waren wij gewoon zo moe dat we niet meteen in slaap vielen. Nee nee kinders, we moesten op verschrikkelijk stinkende, kapotte, traumatische treinstoelen slapen. Na ongeveer een uur lang hadden we de voor ons perfecte standjes gevonden. Er zijn er ook zo veel. Zo sliep ik bijvoorbeeld met het voetbalbroekje van Cobie op mijn hoofd (uit nood, anders had ik dat stinkende ding natuurlijk nooit aangeraakt). Cobie lag met haar hoofd op het gedeelde waar normaal een kont hoort. Haar benen lagen op het gedeelte waar een hoofd hoord. Nou, iets heel anders hadden we van haar ook niet verwacht.
Toen plotseling de prins op het witte paard ons wakker kuste. Hij was gekleed in een zijde japon afgezet met biesjes. Ohnee, het was de verschrikkelijke conducteur. Hij mistte een tand en stonk net zo erg als de trein zelf. Braaf lieten wij ons kaartje zien en zo kwam er al snel een eind aan deze nacht. Na ongeveer 3 uurtjes geslapen te hebben, kwamen we aan in het o zo magische Jesenice. Oftewel, Slovenië. Daar aangekomen te zijn moesten we ongeveer een uur wachten. In die tijd leek het ons een goed idee om een plasje te gaan plegen. Dit raden we jullie niet aan. Wij weten namelijk nu hoe de vork aan de steel zit. De sleutel moesten we halen bij het loket om saws werkplaats te kunnen betreden. (Voor degene die saw niet kennen, kijk een saw film) Hij was zelf ook aanwezig. Mijn wijsvinger lang en drie cobie vingers breed. Jaja, een megakever. Angstaanjagend dat hij was. Weinigen kunnen zeggen dat ze saw hebben overwonnen, maar wij dus wel, stoer dat we waren en nog steeds zijn. We pleegde ons plasje en vluchtte weer naar boven. Cobie vond het naar chemisch oplos middel wat dodelijk is ruiken en ging bijna over haar nek. Let op!! Hier volgt een waarschuwing. Als je je leven lief hebt, ga je daar niet naar binnen.
Maargoed, genoeg over de wc.

We lagen onder het genot van een geweldig uitzicht op de bergen van Slovenië een beetje langzaam wakker te worden. Dit deden we terwijl we ongeveer een uur lang naast een trein lagen waar we eigenlijk in moesten. Ohja, leuk verhaaltje tussendoor. Er zat een jongen een jointje te draaien en roken terwijl er naast hem een security stond. Lang leve de vrijheid.
Deze treinreis ging verbazenwekkend goed. Het duurde dan ook maar 20 minuten en toen waren we alweer in Bled. Toen we het station uitliepen dat uit niet meer bestond als een vervallen huis, zagen we het o zo mooie Bled. Zo vredig en mooi iets hadden we nog nooit hadden gezien.
Na een afdaling van 10 minuten kwamen we aan op camping Bled. Omdat we niet hadden gereserveerd moesten we een kilometer lopen voor ons plekje helemaal achterin de camping. Fanatiek als we waren begonnen we meteen onze tent op te zetten. We werden zelfs een beetje primitief. Stenen werden gebruikt als hamers en kerstbomen als onze klerenkast.
Opeens uit het niets was daar Marten. De nuchtere fries. Hij gaf ons zonder een woord te zeggen een hamer. En dus zei ik in mijn beste kattukse engels: 'derr arrèh menie roks in de ground.' Waarop de nuchtere fries zei op zn fries: 'Ja, vind ik ook'. Deze blunder hebben we nog drie dagen aan moeten horen. Maar alles goed en wel we stonden later perfect in ons eigen modderbadje. Die avond zijn we hoogstpersoonlijk door Bob de Bouwer gebeld of wij zijn team wilde versterken met onze superskills.
We brachten de hamer terug en zo ontmoette we een tweede fries. Nee, niet zomaar een fries, het was een fries met een Zaai accent. (Niet boos worden Mark, we hebben ons prima om je vermaakt en dat doen we nog steeds). Tsja want over zo'n jongen als Mark zouden we een boek vol kunnen schrijven. Maar dat doen we niet want we willen voor half 10 op bed liggen.
Die avond ging we met de gebroeders Friezen chillen bij het meer.
Toen de nacht was aangebroken en het tijd was om naar bed te gaan, stond ons een derde slapeloze nacht te wachten.
Voor de mensen die het verhaal al weer een beetje kwijt zijn, hier even alles op een rijtje:
Nacht 1: mensen met een drielingwens
Nacht 2: de stinkende honderd standjes trein
En dan nu nacht 3: de berennacht. De berennacht? Jajaaa, de berennacht. We waren namelijk omsingeld door de volgens een poolse vrouw: GRIZZLYBEARS.
Nu heeft u waarschijnlijk een lichte hartaanval, maar we stellen u gerust. Het waren maar mannen die hun tong in hun keel hadden gestopt en bezig waren ze eruit te krijgen. Snurken dus, als beren.
Bent u geïnteresseerd in onze verzameling berengeluiden, neem dan contact met ons op. Of bel 0900-reddegrizzlybear.

We hadden de nacht met moeite overleefd. We zouden een ontbijt eitje op bed krijgen van de Friezen (lang verhaal). Maar hun villa tent was overstroomd door de enorme regenbui. Nog bedankt moeders Natuur. Gelukkig was de ravage snel onder controle en gingen we met z'n vieren richting Bled. Daar gingen we een nieuwe backpack voor mij kopen. Oh, wat stom, dat waren wij jullie kinders vergeten te vertellen. Na welgeteld één dag, bedacht mijn tas om na 8 jaar met pensioen te gaan. En stak z'n stang in m'n kont. Dat vond mijn kont niet zo fijn. Na 2 minuten zoeken vonden we een winkel die een beeldige blauwe tas verkocht. Achteraf gezien wel mooi blauw maar ook veel te groot. Maar dit terzijde.
Hierna vonden we het tijd voor een aanbevolen gebakje. Door omstandigheden noemen we geen naam. Jasper Kort. Hij was smerig. Eet dan ook nooit maar dan ook nooit het gibanica gebakje.
Deze avond regende het ook weer pijpenstelen. Voor het goede weer ga je dus tegenwoordig naar Nederland. En we gingen uit eten met alweer de nuchtere friezen.
Die avond was erg leuk. We hebben veel meensen ontmoet en de details besparen we jullie. Dat is maar beter denken we.

De volgende dag was aangebroken. Raften was een feit. We werden opgehaald door een busje (sorry mam voor het meerijden met vreemde mannen) en deze bracht ons bellend naar de plaats delict. De rivier zonder naam. Want die zijn we vergeten. Na onze uitrusting te hebben aangetrokken was het zover. De spanning gierde ons door het lijf. Het was blote billen tijd van onze instructeur ^^. Hij kwam door de keuring heen en onze reis begon. De Friezen waren zo moedig om voorin de boot te gaan zitten. Achter hun zaten de coole Engelsen inclusief accent en achteraan zaten wij met de blotebillen man. Vliegend, duikend en ontwijkend maakte wij onze baan door de o zo wilde rivier. Tussendoor mochten we ook nog twee keer zwemmen in de 5 graden rivier.
Doordat de rivier zo onrustig was verloor Mieke haar evenwicht een belande tussen de benen van billenmans. Toevallig hè?! Oepsie.... Op het eind kregen we een gratis fotoshoot en een smerig bessen shotje wat Cobie eigenlijk best lekker vond.

Die avond hadden we een avontuurlijk idee. We gingen de mount everest naast onze tent beklimmen. Dit was een steile heling vol met spinnen (vanuit cobie's oogpunt, ik heb er geen één gezien), natte blaadjes en vallende rotsblokken. We klommen als spidermannen naar boven, maar als bange eendjes naar beneden. Het was uiteindelijk geen goed idee.

Zo brak onze laatste Bled dag aan. Deze nacht was trouwens onze eerste goede nacht. We sliepen als doornroosjes en werden zowaar gewekt door de zon. We waren geschokt; bestond de zon hier ook?
Ons brein bedacht om een ochtenduik te nemen en voor de laatste keer te genieten van het zwemmen met het adembenemende uitzicht.
Die ochtend hebben we met de brandende zon onze modderige tent schoongemaakt. De rest van die dag hebben we niet zo veel spannends meegemaakt. Behalve dan dat we eindelijk die knappe duitsers op ons veldje hadden aangesproken. Nou horen wij jullie denken: 'bestaan er knappe duitsers?' Nou, dit waren zeldzame gevallen.

Onze laatste bled avond was afgelopen en we namen afscheid van de groep nederlandse en duitse vriendjes die we hadden gemaakt. We zullen jullie de namen besparen (Marten, Mark, Roy 1, Roy 2, Rik, Peter, Léon en Jaro, bedankt voor de gezelligheid!).

Ons nieuwe avontuur begon. De Friezen waren zo aardig om ons om 11 uur 's avonds weg te brengen naar het station.
Onze eerste stop was op station Saw wc. Hier moesten we anderhalf uur wachten.
Die avond bestond ons avondmaal uit pindakaas met brood en vieze lidl chips mede mogelijl gemaakt door Rik. We kregen dus ontzettende honger en besloten om als hippies soep te gaan maken op het station. Gasstelletje, pannetje allezz. En natuurlijk kon de pot pindakaas ook niet ontbreken.
Op het tweede station zouden we oorspronkelijk maar 3 uurtjes hoeven wachten. Totdat daar een duitse stem uit een speaker onze reis alweer in de soep liet lopen. De trein vertrok namelijk niet meer om 04:18, maar om 09:11. Pff daar zaten we dan tussen de dronke oostenrijkse feestvierders met hun kostuums. Maar gelukkig kwam daar een lieve conducteur, ja die bestaan ook. Hij redde ons uit deze koude nachtmerrie en vertelde ons dat er nog een trein vertrok richting Wien.
Dit was de perfecte trein, kacheltje, stopcontactje, lekkere stoeltjes, kussentje, ja dat was het eigenlijk.

In Wenen aangekomen gingen we door richting Budapest. Deze treinreis hebben we de eerste maffe hongaar ontmoet. Waarschijnlijk dacht weer de halve wereld om precies deze trein naar Budapest te nemen. Want we zaten zoals gewoonlijk weer eens op de grond. Dit keer met een aardige Italiaan. Simon (spreek uit als Saaimen). Hij was onze morele steun in het volgende verhaal.
Om het half uur kwam er een maffe hongaar naar de wc, even een sidenote, hij had iets teveel kinderchampagne gedronken. Zingend, lachend, duits en hongaars tegen ons pratend gaf hij wel een vrolijk tintje aan onze reis.
Na 3 uur reizen waren we in Budapest en namen we afscheid van Simon, de dronke man en de regen. We hadden eindelijk na een reis van meer als 12 uur het zonnetje gevonden :).
Nu zitten we hier op Camping Haller midden in het centrum van Budapest en we hebben zojuist eventjes 10.000 Florint gepint. Wat wij heel cool vonden. Nu willen wij slapen en laten we het olifantje het verhaaltje uitblazen.

Kusjeknuffel Cobie en Mieke ♥

P.s. De volgende blog komt eerder :D
P.p.s. WELTERUSTENXXXXX